مزاج شناسی
مزاج سن: جنین انسان حرارت و رطوبت غریزی را که مایه حیات هستند حین انعقاد نطفه از پدر و مادر کسب می کند.هر چه میزان این حرارت و رطوبت بیشتر باشد طول عمر آن شخص بیشتر خواهد بود.دوران حیات بر این اساس به چهار مرحله اصلی تقسیم می شود
نخست(مرحله رشد)که از بدو تولد تا ۳۰ سالگی است. در این مرحله بدن پیوسته در حال رشد است و میزان حرارت و رطوبت آن بالاست.در این مرحله اختلال رشد به علت به هم خوردن تعادل حرارت و رطوبت است.
دومین مرحله( جوانی) است بین ۳۰ تا ۴۰ سالگی است که طی آن رطوبت غریزی به آرامی از دست می رود و مزاج به سمت گرمی و خشکی می رود.. در این مرحله فرد مستعد بی خوابی و اضطراب و جوش های جوانی است
سومین برهه زمانی مرحله (میانسالی )یعنی از ۴۰ تا ۶۰ سالگی را دوران جاافتادگی می گویند که در آن قوای بدن به تدریج تحلیل می روند. در این دوره حرارت غریزی افت می کند و مزاج به سمت سردی و خشکی می رود. انسان در این دوران مستعد بیماری های سوداوی مانند بواسیر، واریس و افسردگی می شود.
مرحله آخر مرحله(کهنسالی)یا پیری است که با ظهور ضعف شدید در قوا همراه است و از ۶۰ سالگی آغاز می شود. مزاج این افراد سرد و تر است و مستعد بیماری های بلغمی همچون رماتیسم.البته بیشتر حکما معتقدند که در سن کهولت مزاج فرد متغیر و تابع شرایط محیط و رژیم غذایی است